دهان الای

لغت نامه دهخدا

( دهان آلای ) دهان آلای. [ دَ ] ( نف مرکب ) دهان آلاینده. که دهن را آلوده سازد. ( یادداشت مؤلف ) :
نیست بر من روزه در بیماری دل زان مرا
روزه باطل می کند اشک دهان آلای من.خاقانی.