لغت نامه دهخدا درگاه نشین. [ دَ ن ِ ] ( نف مرکب ) درگاه نشیننده. نشیننده درگاه. روزبان. ( صحاح الفرس ). ملازم در خانه. ملازم آستان. آنکه ملازم درگاه باشد : خسروا حافظ درگاه نشین فاتحه خواندوز زبان تو تمنای دعائی دارد.حافظ.
