خوش اوازی

لغت نامه دهخدا

( خوش آوازی ) خوش آوازی. [ خوَش ْ / خُش ْ ] ( حامص مرکب ) خوش صدائی. خوش نغمه ای. خوش الحانی :
خوش آوازی ناله چنگ او
خبر دادش از روی گلرنگ او.نظامی.جهانجوی را زآن دل آرام چست
خوش آوازی و خوبی آمد درست.نظامی.