لغت نامه دهخدا
حجازی شهاب. [ ح ِ ی ِ ش ِ ] ( اِخ ) شهاب الدین احمدبن محمدبن علی انصاری خزرجی معروف بحجازی. از شیوخ ادب مصر بود. در قاهره بسال 790 هَ. ق. متولد و همانجا بسال 875 درگذشت. شعر و موسیقی نیکو میدانست. حدیث و فقه و لغت بیآموخت و تدریس کرد. او راست : «ماوقع فی القرآن الکریم علی اوزان البحور العروضیة» مخطوط و شرح مقامات حریری و تخمیس برده و دیوان شعر خطی و «روض الاَّداب » چاپی و «نیل الرائد» خطی. ( الاعلام زرکلی ص 68 ).
