لغت نامه دهخدا ( تن آباد ) تن آباد. [ ت َ ] ( اِ ص مرکب ) تندرست. قوی. فربه و نیرومند. تن آباد : همیشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد پیروزبخت.فردوسی.
