تباهی ناپذیر. [ ت َ پ َ ] ( نف مرکب ) تباهی ناپذیرنده. ضد تباهی پذیر. آنکه فسادپذیر نباشد. آنکه فساد در او راه نیابد. || نامیرا. ابدی. همیشه پایدار. ضد فانی و تباهی پذیر. رجوع به تباه و تباهی و دیگر ترکیب های این دو شود.
فرهنگ فارسی
( صفت ) ۱- آنکه فساد پذیر نباشد مقابل تباهی پذیر. ۲- نامیرا ابدی مقابل فانی تباهی پذیر.
