معنی بیضاوی عبدالله بن عمر

دانشنامه آزاد فارسی

بِیضاوی، عبدالله بن عمر ( ـ تبریز ۶۹۱/۶۸۵ق)
فقیه شافعی، مفسر نامدار و متکلم اشعری و قاضی ایرانی. در بیضای فارس به دنیا آمد. در علوم معقول و منقول دست داشت و از معاصران اباقاخان و ارغون خان بود. در شیراز به قضاوت رسید. مهم ترین آثارش عبارت اند از نظام التواریخ؛ منهاج؛ غایةالقصوی؛ طوالع؛ تفسیر انوارالتنزیل و اسرارالتأویل.

دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] نام وی عبدالله بن عمر بن محمد بن علی بیضاوی شیرازی است.
وی را از آن جهت بیضاوی گویند که اهل بیضا واقع در حوالی شیراز بوده و تاریخ نویسان و دانشمندان علم انساب وی را از نژاد فارس می دانند نه عرب.شاید مهارت وی در زبان فارسی این مطلب را تقویت نماید زیرا همانگونه که همگان می دانند ایشان در ادبیات فارسی تسلط فوق العاده ای داشته و فارسی را بخوبی می نوشته و سخنرانی می کرده و گاهی نیز به فارسی شعر می سروده است.
وی به لقب «ناصر الدین» شهرت داشته و این لقب را شاگردان وی برای ایشان انتخاب نموده اند و بیشتر تاریخ نویسان وی را بدین لقب بیان کرده اند.البته باید دانست که این لقب(ناصر الدین) بیشتر بر پادشاهان، حاکمان و زمامداران اطلاق می شده ولی دانشمندان این لقب را برای خود انتخاب نمی نموده اند بلکه شاگردان و پیروان آنان این لقب را برای آنان بر می گزیدند.
کنیۀ وی «ابوالخیر» و به قول بعضی «ابوسعید» است و البته لازم نیست وی را فرزندی بدین نام باشد تا کنیه وی قرار گیرد.
تاریخ ولادت وی معلوم نیست زیرا تاریخ نویسان و شرح حال نگاران اهتمام زیادی در ثبت تاریخ وفات دارند.به همین خاطر در تذکره ها و تراجم سال میلاد وی مجهول است حتی بصورت تقریبی هم بیان نشده است.
زندگی وی در بیضا محل تولدش بوده است.این شهر یکی از شهرهای استان فارس در جنوب ایران نزدیک به خلیج فارس است.