دانشنامه اسلامی
نیای بزرگ آل طباطبا امام حسن بن علی (ع) (۳-۵۰ ق/۶۲۴-۶۷۰ م) است و از این رو اینان به «سادات حسنی» نیز شهرت دارند.
[ویکی شیعه] آل طباطبا. آل طباطبا یا طباطباییان، خاندان شیعی امامی و زیدی از نوادگان ابراهیم طباطبا که در طول سیزده قرن(قرن ۲-۱۴ق) در ایران، عراق، یمن، هند، مصر و شام می زیستند و شماری از شاخه های آن در جهان اسلام پراکنده اند.
برخی از سادات این سلسله در مناطق مختلفی حکومت های محلی تشکیل دادند و شماری از امامان زیدیه از این خاندان برخاسته اند.
نیای بزرگ این سلسله ابراهیم بن اسماعیل دیباج است که با سه واسطه نسب او به امام حسن(ع)، امام دوم شیعیان می رسد. از اینرو به سادات حسنی نیز شهرت دارند.
[ویکی فقه] آل طباطبا (ابهام زدایی). آل طباطبا خاندان شیعیِ امامی و زیدی که در طول ۱۳ سده (از سدۀ ۲ تا ۱۴ ق/۸ تا ۲۰ م) در حجاز، عراق، یمن، هند، مصر، شام و ایران می زیستند. • آل طباطبا (خاندان)، خاندان شیعیِ امامی و زیدی• آل طباطبای ایران، خاندان شیعیِ امامی و زیدی در ایران• آل طباطبای عراق، خاندان شیعیِ امامی و زیدی در عراق• آل طباطبای مصر، خاندان شیعیِ امامی و زیدی در مصر• آل طباطبای یمن، خاندان شیعیِ امامی و زیدی در یمن
...
[ویکی فقه] آل طباطبا (خاندان). آلِ طَباطَبا، خاندان شیعیِ امامی و زیدی که در طول ۱۳ سده (از سدۀ ۲ تا ۱۴ ق/۸ تا ۲۰ م) در حجاز، عراق، یمن، هند، مصر، شام و ایران می زیستند و اکنون نیز شماری از شاخه های آن در جهان اسلام پراکنده اند.
نیای بزرگ آل طباطبا امام حسن بن علی (ع) (۳-۵۰ ق/۶۲۴-۶۷۰ م) است و از این رو اینان به «سادات حسنی» نیز شهرت دارند.
ابراهیم طباطبا
نیای بزرگ آنان ابراهیم بن اسماعیل دیباج بن ابراهیم بن حسن بن حسن (ع) است.نخستین بار همین ابراهیم بود که به «طباطبا» شهرت یافت.برخی گفته اند که وی به دلیل ناتوانی طبیعی در ادای برخی حروف و یا بر اثر گرفتگی زبان، حرف «قاف» را «طاء» تلفظ می کرده و از این رو «قبا» را «طبا» تلفظ کرده و این کلمه را مکرر ساخته و در نتیجه به «ابراهیم طباطبا» معروف گشته و فرزندان او نیز به همین جهت «ابن طباطبا» خوانده شده اند،
فیروزآبادی، محمد بن یعقوب، قاموس المحیط، ج۱، ص۹۷، ذیل طب.
علویان از همان اغاز، نظامِ خلافت را به انحراف از اصول اسلام و غصب امامت علی (ع) و فرزندانش متهم می ساختند، به ویژه پس از استیلای مطلق امویان بر جهان اسلام و شهادت امام حسین (ع) (۴/۶۱ ق/۶۲۵-۶۸۰ م) گه گاه به قیام مسلحانه روی می آوردند.ابراهیم خود یک شخصیت علویِ معترض به خلافت عباسیان و از این رو همواره مورد تعقیب و آزار دستگاه خلافت بود و مدت ها در زندان به سر برد.وی در کوفه درگذشت و قبرش در این شهر است.
ابن عنبه، احمد بن علی، عمدة الطالب، ج۱، ص۱۶۱، نجف، ۱۳۸۰ ق/۱۹۶۱ م.
...
