دانشنامه اسلامی
«اطلاق محل بر حال» -از اقسام مجاز لغوی- یعنی نامیدن چیزی به نام مکانی که درآن قرار دارد؛ برخی آن را از علاقات مجاز شمرده و از آن به «علاقه محلیت» تعبیر کرده اند؛
مثال
۱. (... بیده الملک...) که برای بیان قدرت ، به «ید» تعبیر آورده است.۲. (... لهم قلوب لا یفقهون بها...) . که برای « عقل » به « قلب » تعبیر آورده شده است.۳. (... الذین قالوا آمنا بافواههم...) . در این آیه ، افواه (محل زبان ) بر زبان (حال) اطلاق شده است.
