دانشنامه اسلامی
اصل عدم حجیت ظن، به این معنا است که قاعده اولی در هنگام شک در حجیت ظن، عدم حجیت، و حرمت عمل به آن می باشد، مگر این که دلیل معتبری بر حجیت ظن و اماره ای خاص اقامه شده باشد.
حکم
حجیت امارات ظنی ، به خلاف قطع ، از لوازم ذاتی آن ها نیست، به همین دلیل، نسبت به حجیت و تعبد به امارات ظنی، در دو مقام سخن به میان آمده است:در مقام اول از امکان تعبد به ظن بحث شده و بعد از پذیرش این امکان، در مقام دوم، پیرامون وقوع تعبد به ظن سخن گفته شده است.اصولیون قبل از پرداختن به این مسئله که چه ظن هایی در مقام اثبات حجت می باشد- دلیل معتبر بر حجیت آن ها اقامه شده است- در مقام تاسیس اصل و قاعده اولی، نسبت به حالت شک در حجیت، گفته اند: اصل اولی هنگام شک در حجیت، عدم حجیت ظن و حرمت عمل به آن است و این اصل تا زمانی که دلیل معتبری بر حجیت ظن و اماره ای خاص اقامه نگردد، پا بر جا است.
← دیدگاه آخوند خراسانی
۱. ↑ سبحانی تبریزی، جعفر، الموجز فی اصول الفقه، ج۲، ص۲۶۵.
...
