دانشنامه اسلامی
وی در 744ق1343/م به همراه پدرش به دمشق رفت و در آنجا و نیز در حجاز و قدس، به فراگرفتن حدیث پرداخت. وی در دمشق از محمد بن اسماعیل بن ابراهیم خبّاز، ابراهیم بن داوود عطار و دیگران، در مصر از ابوالفتح میدومی، ابی الحرم القلانسی و دیگران و در مکه از فخرالدین عثمان ابن یوسف، استماع حدیث کرد و از دو شیخ معروف به ابن نقیب و نووی، به کسب اجازه در نقل حدیث نایل آمد. سپس حدود یک سال به ملازمت مجالس ابن قیم جوزیه پرداخت تا این که ابن قیم درگذشت. گروه بسیاری از جمله زین الدین سلیمان بن داوود بن عبدالله موصلی دمشقی از او بهره برده و غالب حنبلیان دمشق از مکتب و درس او استفاده کرده اند. وی در فنون حدیث از جهت علم به اسناد و فهم علل و اطلاع بر معانی به پایه ای رسید که او را آگاه ترین فرد زمان خود به فهم علل احادیث شمرده اند. همچنین از تألیف کتاب القواعد که از عجایب روزگار شمرده شده، می توان به مهارت او در جمع بین حدیث و فقه پی برد.
او مردی عابد، زاهد و گوشه نشین بود و با کسی مرواده نداشت و با صاحبان قدرت رفت و آمد نمی کرد. در مدرسه سکریّه در محله کاسه فروشان (القصّاعین) اقامت داشت و گویا ناظر همین مدرسه بود. وی در تربت عزیه (تربت عزیه همان مقبره عزالدین ابویعلی در صالحیه دمشق است) نیز تدریس می کرد. ابن رجب مدتی مطابق مکتب ابن تیمیه فتوی می داد و همین امر سبب شد که بر او خرده بگیرند و به مقابله و مخالفت با او برخیزند. از این رو فتوی دادن را ترک گفت.
وی سرانجام در باغ استیجاری خود در حمیریه، در سال 597ق درگذشت و در گورستان باب الصغیر، در کنار قبر ابوالفرج شیرازی به خاک سپرده شد.
دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ج3، ص845.
طبقات الحنابلة / نوع اثر: کتاب / نقش: نویسنده
