لغت نامه دهخدا
عمادالدین طبری. [ ع ِ دُدْ دی ن ِ طَ ب َ ] ( اِخ ) علی بن محمدبن علی کیاهراسی طبرستانی شافعی ، مکنی به ابوالحسن و ملقب به عمادالدین و مشهور به عماد طبری و عماد کیا. از فقهای نیمه دوم قرن پنجم هَ. ق. رجوع به علی کیاهراسی شود.
عمادالدین طبری. [ ع ِ دُدْ دی ن ِ طَ ب َ ] ( اِخ ) محمدبن علی بن محمدبن علی طبری آملی ، مکنی به ابوجعفر وملقب به عمادالدین. وی از علمای شیعه اواسط قرن ششم هَ. ق. و از تلامذه شیخ ابوعلی بن شیخ طوسی بود. وشاذان بن جبرئیل و قطب راوندی ( متوفی در 573 هَ. ق. ) از وی روایت کنند. او در سال 560 هَ. ق. از بعضی مشایخ خود اجازه داشته است. او راست : 1 - بشارةالمصطفی لشیعة المرتضی. 2 - الزهد و التقوی. 3 - الفرج فی الاوقات والمخرج بالبینات. ( از ریحانة الادب ج 3 ص 129 از روضات الجنات ص 491. و مستدرک الوسائل ص 476 ).
