علامه رازی. [ ع َل ْ لا م َ ] ( اِخ ) محمدبن محمدبن ابوجعفر بویهی ، مکنی به ابوجعفر و ملقب به قطب الدین وقطب المحققین. وی اهل ورامین از توابع ری بوده و نسبش به آل بویه میرسد. وی از شاگردان علامه حلی بود و قواعد علامه را با خط خود نوشته است. در طبقه فوقانی مدرسه ای که وی تحصیل میکرد شخص دیگری با لقب قطب میزیست لذا علامه رازی به قطب تحتانی و آن دیگری به قطب فوقانی شهرت داشتند. در امامی بودن وی شک و شبهه ای نیست اما در روضات الجنات سعی شده است که تسنن وی ثابت گردد. از جمله تألیفات اوست : 1- بحر الاصداف ، که حاشیه و شرح کشاف است. 2- تحریر القواعد المنطقیة فی شرح الشمسیة. 3- تحفة الاشراف فی شرح الکشاف ، که بزرگتر از بحر الاصداف است. 4- تقسیم العلم. 5- حاشیه قطبیه ، که شرح قواعد علامه حلی است. وفات او را 766 هَ. ق. نقل کرده اند، اما شهید اول آن را 776 گفته است.( از ریحانة الادب ج 2 ص 303 از منهج المقال و روضات الجنات ص 530 و هدیةالحباب ص 217 و مجالس المؤمنین ص 165و مستدرک الوسائل ص 447 و طبقات الشافعیة ج 6 ص 31 و قاموس الاعلام ج 3 ص 2241 ). و نیز رجوع به ابوجعفر شود.
فرهنگ فارسی
محمد بن محمد بن ابوجعفر بویهی مکنی به ابوجعفر و ملقب به قطب الدین و قطب المحققین وی اهل ورامین از توابع ری بوده و نسبش به آل بویه میرسد وی از شاگردان علامه حلی بود و قواعد علامه را با خط خود نوشته است
