دانشنامه اسلامی
کیوان دارای تألیفات بسیاری است. او بیش از همه به تفسیر قرآن پرداخت. وی در دوران ارادت به مشایخ گنابادیه، آثاری از جمله تصحیح تفسیر بیان السعادة و شرح رباعیات خیام را نگاشت. از مهم ترین آثار وی پس از جدایی از تصوف رسمی می توان به رازگشا اشاره کرد.
رویگردانی او از تصوف مخالفت هایی را در پی داشت و سبب شد که وی را متمایل به بهائیت و وهابیت معرفی کنند.
[ویکی فقه] کیوان قزوینی، عباسعلی، مفسر ، واعظ ، صوفی سابق سلسلۀ گنابادیه و منتقد تصوف می باشد.
عباسعلی قزوینی، ملقب به کیوان، در ۲۴ ذیحجۀ ۱۲۷۷ در محلۀ شیخ آباد قزوین به دنیا آمد. بنابر ادعای خودش، وی لقب کیوان را به شیوه ای روحانی از آذر کیوان دریافت کرده است. پدر کیوان، ملا اسماعیل، از علمای قزوین و امام جماعت بود و کتابی به نام ابناءالانبیاء در نبوت خاصه تدوین کرده بود.
تحصیلات
کیوان از هفت سالگی در مدرسۀ التفاتیه قزوین مقدمات و سطح و درس خارج فقه را آموخت. از چهارده سالگی تا شانزده سالگی شرحی بر عوامل ملامحسن نحوی در دو جلد به نام توشیح القواعد، شرحی بر صمدیه ، کتابی با عنوان تقریب الغرائب در علم نحو ، و منظومه ای در علم منطق با نام اسرارالمیزان نوشت. . پس از کسب مقدمات علوم در زادگاهش، در ۱۳۰۰برای فراگرفتن فلسفه ، علوم ریاضی ، حکمت و کلام به تهران آمد. وی ضمن تحصیل به منبر می رفت و به سبب رونق مجالس وعظش به واعظ قزوینی شهرت یافت.
اساتید
در ۱۳۰۶ برای تکمیل علوم اسلامی ، به ویژه فقه و اصول ، به عراق رفت و در سامرا از محضر میرزا محمد حسن شیرازی و در نجف از درس میرزا حبیب الله رشتی و لطف الله لاریجانی مازندرانی بهره گرفت. بنا بر گفتۀ خودش، در همین شهر از میرزا حبیب الله رشتی لقب آیت الله گرفت. در مدت اقامت در سامرا نیز به امر میرزای شیرازی، هر شب در صحن حرم عسکریین به منبر می رفت و هر روز بر شهرتش افزوده می شد. او پس از دریافت اجازۀ اجتهاد از علمای اصولی و از مشایخ اخباری ، به کربلا رفت و روزها به تدریس فقه و اصول، و شبها در صحن سیدالشهدا به موعظه می پرداخت و در مسجد پشت صحن نیز امام جماعت کسانی بود که مشرب اخباری داشتند.
قبول طریقت گنابادیه
...
