لغت نامه دهخدا
حسین بغدادی. [ ح ُ س َ ن ِ ب َ ]( اِخ ) ابن عبداﷲبن یوسف بن احمدبن شبل بغدادی مکنی به ابوعلی. شاعر فیلسوف ، پزشک در بغداد متولد و همانجا در 474 هَ. ق. 1081/ م. درگذشت. او صاحب قصیده رائی است که به ابن سینا منسوب شده است. ( معجم الادباءج 10 ص 23 ) ( معجم المؤلفین ). آغاز قصیده چنین است :
بربک ایها الفلک المدار
أقصد ذاالمسیر أم اضطرار.
و این قصیده بر علو طبع و مقام رفیع علمی و روشن بینی وی دلیل است.
حسین بغدادی. [ ح ُ س َ ن ِ ب َ ] ( اِخ )ابن عثمان بن ثابت ضریر. وی در 378 هَ. ق. 988/ م. درگذشت. منظومه ای در قرائت دارد. ( از الوافی بالوفیات ج 11 ص 101 ) ( از طبقات القراء ج 1 ص 243 ) ( ازمنتظم ابن جوزی ج 7 ص 142 ) ( از معجم المؤلفین ).
حسین بغدادی. [ ح ُ س َ ن ِ ب َ ] ( اِخ ) رجوع به حسین منجم شود.
