لغت نامه دهخدا
جان آور. [ وَ ] ( اِخ ) شمال سیاه کوه افغانستان.، جاناور. [ وَ ] ( ص مرکب ، اِ مرکب ) جانور. ( ناظم الاطباء ). حیوان.زنده. پرندگان حی. جاندار. هرچه جان دارد از آدمی وغیر آن. ( شرفنامه منیری ). مطلق حیوان :
هر شب که نو برآیند از گردون
این اختران شوخ نه جاناور.مسعودسعد.شگفت این که با اینهمه زنده ام
تواند چنین زیست جاناوری.نظامی ( از فرهنگ ضیاء ).گه چو یوسف شاهدی از چاه بر تختی شود
گه چو آدم صورتی از خاک جاناور شود.سیدحسن غزنوی ( از بهار عجم ).
