جاشر

لغت نامه دهخدا

جاشر. [ ش ِ ] ( ع ص ، اِ ) آنکه با شتران در چراگاه باشد. ج ، جُشّار. ( منتهی الارب ).
جاشر. [ ش ِ ] ( اِخ ) یولیش. یکی از حکمرانان اندلس بود. رجوع به حلل السندسیه ج 1 ص 234 شود. ( از حلل السندسیه ج 1 ص 234 ).

فرهنگ عمید

دورشونده.

فرهنگ فارسی

آنکه با شتران در چرا گاه باشد