لغت نامه دهخدا
محاج. [ م ُ حاج ج ] ( ع ص ) حجت و برهان آورنده. ( از لسان العرب ).
محاج. [ م َح ْ حا ] ( ع ص ) بسیار دروغگو. کذاب. ( از اقرب الموارد ) ( از لسان العرب ).
محاج. [ م َ حاج ج ] ( ع اِ ) ج ِ مَحَجَّة. ( از لسان العرب ). رجوع به محجة شود.
محاج. [ م ِ ] ( اِخ ) نام اسبی از اسبهای معروف عرب متعلق به مالک بن عوف نصیری وابوجهل بن هشام. ( از لسان العرب ) ( از منتهی الارب ).
