متادب

لغت نامه دهخدا

متأدب. [ م ُ ت َ ءَدْ دِ ] ( ع ص ) ادب گرفته. ( آنندراج ). ادب آموخته. ( ناظم الاطباء ). دانا و عالم : مردی متأدب و فاضل بوده است. ( تاریخ قم ص 221 ). و رجوع به ماده بعد شود.
متأدب. [ م ُ ت َ ءَدْ دَ / دِ ] ( ع ص ) خوش خوی و نیک خصلت و داناو عالم. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به ماده قبل شود.

فرهنگ معین

( متأدب ) (مُ تَ ءَ دِّ ) [ ع . ] (اِفا. ) ادب آموخته .

فرهنگ عمید

ادب آموخته.

فرهنگ فارسی

ادب آموخته
( اسم ) ادب آموخته ادب گرفته جمع : متادبین .
خوش خوی