لغت نامه دهخدا فتیق. [ ف َ ] ( ع ص ) شتر کفته و شکافته از فربهی. || رجل فتیق اللسان ؛ مرد تیززبان. || نصل فتیق الشفرتین ؛ پیکان دوزبان. || صبح فتیق ؛ بامداد روشن. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ).
