معنی علی تهرانی

علی تهرانی

لغت نامه دهخدا

علی تهرانی. [ ع َ ی ِ ت ِ] ( اِخ ) ابن خلیل بن ابراهیم بن محمدبن علی رازی تهرانی نجفی. وی فقیه و اصولی و اخباری بود و در سال 1226 هَ. ق. در نجف اشرف متولد شد و در 1296 هَ. ق. درهمانجا درگذشت. او راست : 1 - حاشیه بر تعلیقه بهبهانیة. 2 - حساب العقود. 3 - خزائن الاحکام فی شرح تلخیص المرام ، در چند مجلد. 4 - سبیل الهدایة فی علم الدرایة. 5 - غصون الایکة الغرویة فی الاصول الفقهیة. ( از اعلام زرکلی بنقل از الذریعة ج 6 ص 39 و ج 7 ص 11 ) ( از معجم المؤلفین بنقل از اعیان الشیعه عاملی ج 41 ص 292 ). و رجوع به مصنفی علم الرجال آقابزرگ طهرانی ص 319 شود.
علی تهرانی. [ ع َ ی ِ ت ِ ] ( اِخ ) ابن محمدجعفر استرآبادی تهرانی. رجوع به علی استرآبادی شود.
علی تهرانی. [ ع َ ی ِ ت ِ ] ( اِخ ) کنی. رجوع به علی کنی شود.