لغت نامه دهخدا
بنوک سنان بی خبر در نبرد
سپیدی ربایند از چشم مرد.فردوسی.زرد است و سپید است و سپیدیش فزون است
زردیش برونست و سپیدیش درون است.منوچهری.سپیدی بزر اندر آهو بود
اگرچند در سیم نیکو بود.اسدی.از سپیدی صورتی بر وی [ برآن فرقه سیاه ] نگاشته. ( مجمل التواریخ و القصص ).
- سپیدی دندان ؛ کنایه از لبخند است :
چنان روز برما سیه گشت بی تو
که کسْمان ندیدی سپیدی دندان.انوری. || ستم. جور. تعدی :
ز بس سپیدی کاین روزگار با من کرد
سیاه عارض من رنگ روزگار گرفت.کمالی ( از حدائق السحر رشید وطواط ).|| نام علتی که در چشم پدید آید و بهر دو معنی ترجمه بیاض است. ( آنندراج ). || ( اِ مرکب ) ماده سفیدی که از حیوان ماده خارج شود هنگامی که آرزوی نر را میکند. ( ناظم الاطباء ).
