دانشنامه اسلامی
وجه نام گذاری این سوره، پرداختن به داستان قوم سبأ (در آیه ۱۵ به بعد) است. کلمه « سبأ » در قرآن دوبار به کار رفته؛ یک بار در سوره نمل آیه ۲۲ و یک بار در همین سوره آیه ۱۵. نام دیگر این سوره « داود » است زیرا نام و شمه ای از معجزات و الطاف الهی نسبت به او در آیات ۱۰ و ۱۱ این سوره ذکر شده است.
[ویکی فقه] نام دیگر سوره سبأ، سوره حضرت داود علیه السلام بوده و این سوره سی و چهارمین سوره قرآن است.
«سبأ» نام قومی است که هم زمان با سلیمان می زیستند و حاکمشان یک زن ( بلقیس ) بود. آیه ۱۵ به بعد این سوره بخشی از داستان آنان با سلیمان را بیان می کند. واژه «سبأ» دو بار در آیات ۲۲ نمل و ۱۵ همین سوره به کار رفته است؛ لذا سوره را «سبأ» نامیده اند. این سوره پیرامون اصول سه گانه اعتقادات، یعنی توحید و نبوت و قیامت بحث می کند. بعد از بیان آن ها کیفر کسانی را که منکر آنهایند، و یا القای شبهه درباره آن ها می کنند، بیان نموده، آن گاه از راه های مختلف آن شبهه ها را دفع می کند، یک بار از راه حکمت و موعظه، بار دیگر از راه مجادله . و از بین این سه اصل بیشتر به مساله قیامت اهتمام می ورزد، در اول کلام آن را ذکر می کند، و تا آخر سوره چند بار دیگر هم متعرض آن می شود؛ داستان حضرت داوود (ع) نیز در این سوره نقل می شود.
ویژگی های سوره سبأ
۱. طبق قول مشهور و بر اساس عدد بیشتر مکاتب تفسیری ۵۴ آیه ، به عدد شامی ۵۵ آیه، ۸۸۳، ۸۸۷ یا ۸۸۰ کلمه و ۴۵۱۲ حرف دارد.۲. در ترتیب نزول، پنجاه و هشتمین و در مصحف شریف سی و چهارمین سوره است.۳. پس از سوره لقمان و پیش از سوره زمر در مکه نازل شد؛ جز آیات ۶ و ۷ که مدنی به شمار می آیند.۴. از سوره های مثانی و اندکی بیش از یک حزب است.۵. گفته اند یک آیه منسوخ دارد.
مطالب سوره سبأ
۱. خلقت آسمان و زمین؛۲. رستاخیز و مسئله ثواب و عقاب و ثبت اعمال؛۳. نبوت و مسئله انذار و تبشیر؛۴. توحید و صفات جلال و جمال؛۵. بخش هایی از تاریخ حضرت داود و حضرت سلیمان (ع)؛۶. داستان قوم سبأ و سرنوشت آنان.
کاربرد سبأ در فقه
...
[ویکی شیعه] سوره سبأ سی و چهارمین سوره قرآن، از سوره های مکی است و به مناسبت شرح سرگذشت قوم "سبا" به نام "سبا" نامیده شده است. سوره سبا از جمله پنج سورۀ قرآن است که با حمد و ستایش الهی آغاز شده است. در این سوره به موضوعات مختلفی پرداخته شده که می توان همه آن ها را در ذیل سه عنوان کلی توحید، نبوت و معاد قرار داد.
سوره سبأ از جمله سوره های مکی است و تنها آیه ششم آن در مدینه نازل شده است. این سوره به مناسبت شرح سرگذشت قوم "سبا" (آیه ۱۵-۲۱) به نام "سبا" نامیده شده است.
تعداد آیات این سوره ۵۴ آیه و به نظر قاریان شام ۵۵ آیه است که عدد اول مشهور است. ۸۸۷ کلمه و ۳۵۹۶ حرف دارد. به ترتیب مصحف، سی و چهارمین و به ترتیب نزول، پنجاه و هشتمین سوره قرآن، و از سوره های مکی است. از نظر حجم از سوره های مثانی و نسبتا کوچک و کمی بیشتر از یک حزب (یک چهارم جزء) است.
[ویکی اهل البیت] سوره سبا سی و چهارمین سوره از قرآن است و دارای 54 آیه است
این سوره در ترتیب مصحف سی و چهارمین سوره و در ترتیب نزول پنجاه و هشتمین سوره قرآن کریم است که پیش از آن سوره لقمان و پس از آن سوره زمرنازل شده است.
از نظر اهل شام پنجاه و پنج آیه و از نظر دیگران 54 آیه است. اختلاف در آیه «عن یمین و شمال...» است.
ابی بن کعب از پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله روایت نموده که فرمود: هر که سوره سبأ را قرائت کند، باقی نماند. هیچ پیامبر و نه رسولی مگر آن که در روز قیامت با او رفیق شده و مصاحبه کنند.
و ابن اخنیه از حضرت ابی عبداللَّه امام صادق علیه السلام روایت نموده که فرمود: کسی که تمام دو سوره سبأ و فاطر را در یک شب بخواند همواره در آن شب در حفظ خدا خواهد بود و اگر روز بخواند آن دو سوره را مکروهی در آن روز به او نرسد و به او داده شود از خیر دنیا و خیر آخرت چیزی که به قلبش خطور نکرده و به آن نرسیده باشد.
این سوره پیرامون اصول سه گانه اعتقادات، یعنی توحید و نبوت و قیامت بحث میکند. بعد از بیان آنها کیفر کسانی را که منکر آنهایند، و یا القای شبهه در باره آنها می کنند، بیان نموده، آن گاه از راه های مختلف آن شبهه ها را دفع می کند، یک بار از راه حکمت و موعظه، بار دیگر از راه مجادله. و از بین این سه اصول بیشتر به مساله قیامت اهتمام میورزد، هم در اول کلام آن را ذکر می کند، و تا آخر سوره چند بار دیگر هم متعرض آن می شود
