سوخته بید

لغت نامه دهخدا

سوخته بید. [ ت َ / ت ِ ] ( اِ مرکب ) زغال بید که در پالودن بکار بوده :
سوخته بید و باده بین رومی و هندویی بهم
عشرت زنگیانه را برگ و نوای تازه بین.خاقانی ( دیوان چ سجادی ص 458 ).رجوع به سوخته شود.