سنگ سای

لغت نامه دهخدا

سنگ سای. [ س َ ] ( نف مرکب ) سنگ ساینده :
گهی جانور بُد رونده ز جای
بسینه زمین در بتن سنگسای.اسدی.زهر بقعه شدندی سنگ سایان
بماندندی در او انگشت خایان.نظامی.