سمن پیکر

لغت نامه دهخدا

سمن پیکر. [ س َ م َ پ َ / پ ِ ک َ ] ( ص مرکب ) آنکه روی و رخسار وی بوی یاسمن دهد. ( ناظم الاطباء ). آنکه پیکرش در خوبی چون سمن باشد :
سه بت روی با او بیکجا بدند
سمن پیکر و سروبالا بدند.فردوسی.غلامی سمن پیکر و مشکبوی
بخان پدر مهربان شد بدوی.فردوسی.

فرهنگ فارسی

آنکه روی و رخسار وی بوی یاسمن دهد

فرهنگ اسم ها

اسم: سمن پیکر (دختر) (فارسی)
معنی: آن که اندامی سفید و لطف چون سمن دارد