لغت نامه دهخدا
سبخت. [ س ُب ْ ب َ ] ( اِخ ) لقب ابی عبیده. ( منتهی الارب ).
سبخت. [ س ِ ب ُ ] ( اِخ ) نام پدر ابی بکر یوسف بن دیزویه دینوری ملقب به سقلاب.
سبخة. [ س َ ب ِ خ َ ] ( ع اِ ) سَبْخَة سَبَخة. زمین شوره ناک. ج ، سباخ. ( منتهی الارب ). شوره زار.شورستان. ( مهذب الاسماء ). || جامه غوک یاچیزی است دیگر که بجامه غوک ماند. ( منتهی الارب ).
سبخة. [ س َب ْ ب َ خ َ ] ( اِخ ) موضعی است ببصره. ( منتهی الارب ) ( معجم البلدان ). منطقه ای است نزدیک بصره مقر صاحب رنج. ( ابن اثیر ج 7 ص 58 ).
سبخة. [ س َب ْ ب َ خ َ ] ( اِخ ) از قراء بحرین است. ( معجم البلدان ).
