زبانه دار

لغت نامه دهخدا

زبانه دار. [ زَ ن َ / ن ِ ] ( نف مرکب ) ملتهب. مشتعل. شعله کش. زبانه کش :
تا در شب انتظار بودند
چون شمع زبانه دار بودند.نظامی ( الحاقی ).رجوع به زبانه شود. || آنچه دارای برآمدگی یا تکمه ای شبیه بزبان باشد. رجوع به زبانه شود.

فرهنگ عمید

۱. دارای زبانه، آنچه دارای پره یا برآمدگی شبیه زبان باشد.
۲. شعله دار، شعله ور.

فرهنگ فارسی

ملتهب مشتعل آنچه دارای بر آمدگی یا تکمه ای شبیه زبان باشد