ذبال

لغت نامه دهخدا

ذبال. [ ذُ ] ( ع اِ ) ج ِ ذُبالة. ( دهار ) :
عقل گردی ، عقل را دانی کمال
عشق گردی ، عشق را دانی ذبال.مولوی.با حضور آفتاب با کمال
رهنمایی جستن از شمع و ذبال.مولوی.|| ریشها که بر پهلو برآید و بجانب شکم سوراخ کند.