لغت نامه دهخدا دوک نشین. [ ن ِ ] ( اِ مرکب ) ناحیه محل اقامت دوک یا تحت تسلط و مالکیت او؛ و دوک کلمه فرانسوی و لقبی است اشراف و نجبای فرانسه را. ( یادداشت مؤلف ).
