معنی دوغه | لغت یاب

دوغه

لغت نامه دهخدا

( دوغة ) دوغة. [ دَ غ َ ] ( ع اِ ) بیماری عام و شدت آن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). || وبا. ( ناظم الاطباء ). || ( اِمص ) سردی. || گولی. || رعونت. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ).
دوغه. [غ َ / غ ِ ] ( اِ ) دوغینه. صافی که بدان روغن و یا مسکه را صاف کنند. ( ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ). || جرم روغن و یا مسکه ذوب شده. ( ناظم الاطباء ).