دورالومین
دانشنامه عمومی
علاوه بر آلومینیوم، عناصر اصلی در دورآلومین شامل مس، منگنز و منیزیم هستند. به عنوان مثال، دورآلومینیوم ۲۰۲۴ شامل ۹۱–۹۵٪ آلومینیوم، ۳٫۸–۴٫۹٪ مس، ۱٫۲–۱٫۸٪ منیزیم، ۰٫۳–۰٫۹٪ منگنز، کمتر از ۰٫۵٪ آهن، کمتر از ۰٫۵٪ سیلیکون، کمتر از ۰٫۲۵٪ روی، کمتر از ۰٫۱۵٪ تیتانیوم، کمتر از ۰٫۱۰٪ کروم و بیش از ۰٫۱۵٪ عناصر دیگر است.
دورآلومین توسط آلفرد ویلم، فلزشناس آلمانی در شرکت آلمانی آکتسینگزلشافت ( AG ) توسعه یافت. در سال ۱۹۰۳، ویلم کشف کرد که از آبدهی، یک آلیاژ آلومینیوم که حاوی ۴ درصد مس باشد، به آرامی وقتی در دمای اتاق به مدت چند روز باقی می ماند، آلیاژ سختری ایجاد می شودکه بعد از تحقیقات بیشتر در سال ۱۹۰۹ با نام دورآلومین معرفی شد.
منابع علمی آلمان، پیش از شروع جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۴ به طور آشکار اطلاعاتی را در مورد دورآلومین، ترکیب و عملیات حرارتی آن منتشر کردند. با این وجود، استفاده از این آلیاژ در خارج از آلمان تا پس از پایان جنگ در سال ۱۹۱۸ اتفاق نیفتاد. گزارش های مربوط به استفادهٔ آلمان در طول جنگ جهانی اول نشان از استفاده از درصد منیزیم بالاتری از مس را در دورآلومین می دهد به طوری که حتی در مجلات فنی مانند پرواز، عنصر آلیاژی کلیدی آن به اشتباه عنصر منیزیم به جای مس شناسایی شد. مهندسان در بریتانیا تا پس از جنگ علاقهٔ چندانی به دورآلومین نشان ندادند.
اولین تلاش شناخته شده برای استفاده از دورآلومین برای ساختار هواپیمای سنگین تر از هوا در سال ۱۹۱۶ رخ داد، زمانی که هوگو یونکرس برای اولین بار استفاده از آن را در بدنه هواپیمایی جونکرز ۳J معرفی کرد، هواپیمای تک موتوره که اولین ساخت علامت تجاری یونکرس را با پوسته راه راه دورآلومین بود.
