لغت نامه دهخدا درخت افکن. [ دِ رَ اَ ک َ ] ( نف مرکب ) درخت افکننده. آنکه درخت ببرد و قطع کند : درخت افکن بود کم زندگانی به درویشی کشد نخجیربانی.نظامی.
