دابغ

لغت نامه دهخدا

دابغ. [ ب ِ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از دباغت. پیراینده : و لاشی دابغ للمعدة مثله ( مثل بلیلج ). ( ابن البیطار ). رب الحصرم دابغللمعدة. ( ابن البیطار ).
دابغ. [ ب ِ ] ( اِخ ) مردی معروف از ربیعه. او را حدیثی است. ( از منتهی الارب ).