لغت نامه دهخدا
خوق. [ خ َ ] ( ع مص ) فروکردن ذکر در شرم زن تا آواز دهد. || گوشواره در گوش جاریه کردن ، یقال : خق خق ( بصیغه امر ).( از منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ).
خوق. [ خُو ] ( ع اِ ) غلاف نره اسب که چون نره سرد گردد در وی درآید.( از منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ).
خوق. ( ع ص ، اِ ) ج ِ اخوق و خوقاء.( از منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ).
خوق. [ خ َ وَ ] ( ع اِ ) فراخی. وسعت. || جرب. || گولی. || آشیانه.( از منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ).
