حلاجیان. [ ح َل ْ لا ] ( اِخ ) جماعتی از زنادقه در بغداد بوده اند که خود را حلاجی گفته اند. ( تذکرة الاولیاء ج 2 ص 135 ). گروهی از متصوفه منسوب به حسین بن منصور حلاج. و هجویری حلاجیان را یکی از دو گروه مردود متصوفه شمارد و گوید آنان بترک شریعت گفته اند و الحاد گرفته و اباحتیان و فارسیان بدیشان تعلق دارند. رجوع به کشف المحجوب هجویری شود.
