دانشنامه عمومی
این کشور از غرب با گابن، از شمال غربی با کامرون و از شمال شرق با جمهوری آفریقای مرکزی، از شرق و جنوب شرقی با جمهوری دموکراتیک کنگو، از جنوب با استان برون بومی کابیندا آنگولا و از جنوب غربی با اقیانوس اطلس همسایه است.
جمعیت این کشور براساس تخمین سال ۲۰۲۰ حدود ۵٬۵۱۸٬۰۰۰ نفر و زبان رسمی آن فرانسوی است. واحد پول این کشور فرانک سی اف ای آفریقای میانه ( فرانک سی اف آ ) است.
مساحت جمهوری کنگو ۳۴۲۰۰۰ کیلومتر مربع است که از این لحاظ این کشور را در ردهٔ شصت و دومین کشور جهان جای می دهد.
جمهوری کنگو با کشورهای آفریقای مرکزی، کامرون، گابن، قسمتی از آنگولا و کنگو ( زئیر ) همسایه می باشد. برازاویل پایتخت کنگو در سال ۲۰۱۵ جمعیتی برابر با ۱٬۳۷۳٬۰۰۰ داشت.
چشم انداز طبیعت کنگو تنوعی است از دشت های ساحلی، مناطق کوهستانی، فلات ها و دره های حاصلخیز. حدود ۷۰ درصد از مساحت کشور را جنگل های بارانی پوشانده است. بلندترین نقطه کشور کوه نابمبا، با ارتفاع ۱۰۲۰ متر در کوهستان مایومبه است.
منطقه کنگو برازاویل در قدیم تحت سلطه قبایل بانتوزبان بود که با حوزه رودخانه کنگو پیوندهای بازرگانی ایجاد کرده بودند. ساکنان کنگو تا سده پانزدهم میلادی عمدتاً از مردم پیگمه ( کوتوله تبار ) بودند و از قرن پانزده تا ۱۹ بسیاری از کنگویی ها به بردگی کشیده می شدند. در سده نوزدهم کاشف فرانسوی دوک پیر ساوورنیان به پاسگاهی دورافتاده به نام «برازا اوگو» در نتامو رسید و آن را برازاویل ( شهر برازا ) نام گذاشت. ساوورنیان در سال ۱۸۸۰ پیمانی با یکی از رؤسای محلی قبایل بست که بر پایه آن از آن پس این منطقه «تحت الحمایه» فرانسه شد. بین سال های ۱۸۸۵ تا ۱۸۸۷ مرزهای این مستعمره جدید فرانسه کشیده شد و در ۱۸۹۱ رسماً نام کنگوی فرانسه به آن داده شد.
کنگو برازاویل در سال ۱۹۱۰ جزئی از آفریقای استوایی فرانسه شد و سپس در ۱۹۴۶ جزئی از سرزمین های فرادریا ( ماورالبحر ) فرانسه به شمار آمد. در سال ۱۹۵۸ این منطقه تبدیل به یک جمهوری خودگردان در چارچوب مستعمرات فرانسه شد و یک کشیش سابق به نام فولبرت یولو که از ملی گرایان بود به نخست وزیر آن رسید.
