تنک مایه

لغت نامه دهخدا

تنک مایه. [ ت َ ن ُ / ت ُ ن ُ ی َ / ی ِ ] ( ص مرکب ) که سرمایه مالی یا علمی او کم است. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ) :
نه درخورد سرمایه کردی کرم
تنک مایه بودی از آن لاجرم.( بوستان ).وگر تنگدستی تنک مایه ای
سعادت بلندش کند پایه ای.( بوستان ).رجوع به تنک و دیگر ترکیبهای آن شود.