دانشنامه اسلامی
ریشه کلمه:
مید (۵ بار)
«تَمِیْد» از مادّه «مید» (بر وزن صید) به معنای لرزش و حرکت ناموزون اشیاء بزرگ، تزلزل و اضطراب اشیاء عظیم است، و جمله «أنْ تَمِیْدَ بِکُمْ» در تقدیر «لِئَلاّ تَمِیْدَ بِکُمْ» بوده است.
اضطراب چیز بزرگ، مثل اضطراب زمین (راغب) طبرسی مطلق اضطراب گفته و گوید:« اَلْمَیْدُ: اَلْمَیْلُ یَمیناًوَ شِمالاً وَهُوَالْاِضْطِرابُ» ولی بنا به استعمال قران مجید که آن را پیوسته در باره اضطراب زمین بکار برده قید «عظیم» بهتر است. در مصباح گوید: میدان را از آن میدان گویند که جوانب آن در موقع مسابقه میلرزد. . ایضا . . یعنی: خدا در زمین کوههای راسخ وثابت قرار داد مبادا که شما را مضطرب کند و بلرزاند راجع به تفصیل این سخن رجوع شود به «جبل» درنهج البلاغه خطبه 189 در باره دنیا فرموده: «اَلْحَیُودُ الْمَیُودُ» یعنی مائل و مضطرب است و درخطبه اول آمده «وَوَتَّدَ بِالصُّخُورِ مَیَدانَ أَرْضِهِ» با سنگها اضطراب زمین را میخکوب کرد.
