تضرع کنان

لغت نامه دهخدا

تضرع کنان. [ت َ ض َرْ رُ ک ُ ] ( ق مرکب ) در حال تضرع :
بدان تا ز باغ تو یابد بری
تضرع کنان هر کسی بر دری.نظامی.زبان آوران رفته از هر مکان
تضرع کنان پیش آن بی زبان.( بوستان ).