لغت نامه دهخدا
شفای تب زدگان بود شربتش گوئی
که بود شربتش از سلسبیل و از تسنیم.سوزنی.سیزده روز مه چارده شب تب زده بود
تب خدنگ اجل انداخت سپر بازدهید.خاقانی.تب زده زهر اجل خورد و گذشت
گلشکرهای صفاهان چه کنم.خاقانی.تب زده لرزم چو آفتاب همه شب
دور فلک بین که بر سرم چه فن آورد.خاقانی.نرگس ز دماغ آتشین تاب
چون تب زدگان بجسته از خواب.نظامی.چو از تاب انجم شب تب زده
بپیچید چون مار، عقرب زده.نظامی.بسی تب زده قرص کافور کرد
نخورده شد آن تب چو کافور سرد.نظامی.تب زدگان را که نه حلوا به است
خوردن گشنیز ز حلوا به است.امیرخسرو ( از آنندراج ).
