تاریک جوی

لغت نامه دهخدا

تاریک جوی. ( نف مرکب ) ظلمت طلب. بیراهه رو. منحرف. کجرو :
بپرسید کار پرستش بچیست
بنیکی یزدان گراینده کیست
چنین داد پاسخ که تاریک جوی
روان اندرآرد بباریک موی.فردوسی ( شاهنامه چ بروخیم ج 8 ص 2539 ).

فرهنگ فارسی

( تاریک جو ی ) ( صفت ) ۱- ظلمت طلب . ۲- بیراهه رو منحرف کجرو.
گزارش محتوای نامناسب
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال راز فال راز فال احساس فال احساس فال تاروت فال تاروت فال ماهجونگ فال ماهجونگ