لغت نامه دهخدا اجمع. [ اَ م َ ] ( ع ص ، ق ) همه. همگی. مؤنث : جَمْعاء. ج ، اجمعون ، اجمعین. ( و آن توکید محض است ). یقال : سرت یومی اجمع و لیلتی جمعاء؛ همه روز و شب برفتم. ( مهذب الاسماء ). || ( ن تف ) گردکننده تر. جمعآورنده تر.- امثال : اجمع من ذَرّة.اَجمع من نملة. ( مجمع الامثال میدانی ).
