لغت نامه دهخدا
ابن طباطبا. [ اِ ن ُ طَ طَ ] ( اِخ ) ابوالحسن محمدبن احمدبن محمدبن احمدبن ابراهیم طباطبا. جد اواحمدبن ابراهیم برادر ابن طباطبا ابوعبداﷲ محمد سابق الذکر است. یکی از شرفای اصفهان و ادیب و شاعر و بحدت ذکاء و قریحه مشهور و مذکور است. او راست : کتاب عیارالشعر. کتاب تهذیب الطبع. کتاب العروض. و به سال 322 هَ.ق. باصفهان درگذشته است و از نسل او عده کثیری علما و ادبا بوده اند.
ابن طباطبا. [ اِ ن ُ طَ طَ ] ( اِخ ) احمدبن محمدبن اسماعیل بن ابراهیم مصری علوی. شاعر و ادیب. نقیب علویین به مصر، و طباطبا لقب ابراهیم جد اوست. وفات 345 هَ.ق. || دیگری از این خاندان نیز در مصر شهرت یافت و به ابن طباطبا معروف است و هو ابومحمد عبداﷲبن احمدبن علی بن حسن بن ابراهیم ، او مردی پاک طینت و کریم و فاضل و توانگر بوده و سخا و بذلی کثیر داشته و او را با کافور اخشیدی در امر لوزینه و رغیف قصه ای است. مرگ او به بیماریی بود که اطبای آن زمان چنان مرضی نشناخته و در کتب سابقین ندیده بودند. در گلوی او بُثْره ای پدید آمد با خارش و هیچ دوائی آنرا سود نداد و بدان بیماری درگذشت. ( 286-348 ).
