انستیتو پاستور
فرهنگ فارسی
دانشنامه عمومی
انستیتو پاستور برای مدتی بیش از یک قرن در خط مقدم مبارزه با بیماری های عفونی قرار داشته است. پژوهش های زیستی_پزشکی این سازمان جهانی با مرکزیت پاریس در سال ۱۹۸۳، اولین جایی بود که در آن ویروس اچ آی وی کشف شد. در طی سالیان متمادی انستیتو پاستور باعث کشفیاتی پیشرو شده که علوم پزشکی را قادر به کنترل بیماری های خطرناکی مثل دیفتری، کزاز، سل، فلج اطفال، آنفلوآنزا، تب زرد و طاعون ساخته است. از سال ۱۹۰۸ تاکنون، ۸ نفر از دانشمندان انستیتو پاستور برنده جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی شده اند که به عنوان آخرین نمونه در سال ۲۰۰۸ این جایزه به صورت مشترک به دو محقق این مؤسسه تعلق گرفته است.
انستیتو پاستور در ۴ ژوئن سال ۱۸۸۷ توسط لویی پاستور بنیان نهاده شد و در ۱۴ نوامبر ۱۸۸۸ رسماً شروع به کار کرد. البته در ابتدا فقط یک مرکز مبارزه با هاری راه افتاد ولی پس از مدت کوتاهی مراجعات بیماران به آن تا حدی زیاد شد که این ساختمان پاسخگوی آن نبود. پاستور که از مدت ها قبل ایده تأسیس مؤسسه ای جامع را در سر داشت؛ ولی از نظر جسمی دیگر توان این توسعه را نداشت. خرید و ساخت ساختمان های جدید را به دو دوست مورد اعتمادش، گرانشه و دوکلو واگذار کرد و انستیتو پاستور به این صورت راه اندازی شد.
پاستور دانشمندی بود که مطالعات اولیه اش در مورد تخمیر به پژوهش هایی پیشرو در زمینه میکروب شناسی منجر شد. پاستور کاشف روشی در استریلیزاسیون است که به افتخار او پاستوریزاسیون نامیده می شود. او روش های واکسیناسیون به منظور کنترل عفونت باکتریایی را تدوین کرد و همچنین واکسنی مؤثر برای هاری ساخت.
پاستور هم به پژوهش های پایه و هم به مطالعات کاربردی می پرداخت. به محض تأسیس انستیتو پاستور، دانشمندانی با تخصص های مختلف دور او جمع شدند. این مؤسسه در ابتدا دارای ۵ دپارتمان شد که مدیریت آن ها به عهده این افراد بود: دو هم مدرسه ای پاستور در دانشسرای عالی ( ۱ ) ( امیل دوکلو ، پژوهش های میکروبی عمومی؛ و شارل شمبرلن ، پژوهش های میکروبی با کاربرد بهداشتی ) ، یک زیست شناس ( ایلیا ایلیچ مچنیکف ، پژوهش های میکروبی مورفولوژیک ) و دو پزشک ( ژاک ژوزف گرانشه ، هاری؛ و امیل رو ، پژوهش های میکروبی فنی ) . یک سال پس از افتتاح انستیتو پاستور، امیل رو اولین دوره آموزش میکروب شناسی جهان را در این مرکز آغاز کرد.
دانشنامه آزاد فارسی
مؤسسه ای خصوصی و غیرانتفاعی، با هدف پژوهش در زمینۀ زیست شناسی، ریزسازواره ها، بیماری ها و واکسن ها. لوئی پاستور این مؤسسه را پایه گذاری کرد و به همین سبب نام او را بر آن نهادند. انستیتو پاستور در ۴ ژوئن ۱۸۸۷ تأسیس شد و از ۱۴ نوامبر ۱۸۸۸ رسماً شروع به کار کرد. این مؤسسه بیش از یک قرن از پیش گامان مبارزه با بیماری های عفونی بوده است. در ۱۹۸۳، برای اولین بار ویروس مولد بیماری ایدز در انستیتو پاستور پاریس جداسازی شد. پژوهشگران این سازمان موفق به کشفیات مهمی در زمینۀ بیماری های عفونی شده اند و از ۱۹۰۸ تاکنون، هشت جایزۀ نوبل پزشکی و فیزیولوژی دریافت کرده اند. شاید بزرگ ترین اشتباهی که در انستیتو پاستور رخ داد، ادعای ارنست دوشندربارۀ فواید نوعی قارچ پنی سیلین در مبارزه با میکروب ها (۱۸۹۷) بود که گمان می رفت منجر به نجات جان میلیون ها نفر در جنگ جهانی اول شود. پس از جنگ جهانی دوم، محققان انستیتو پاستور به زیست شناسی مولکولی توجه کردند و فرانسوا ژاکوب، ژاک مونوو آندره لوفبه سبب کشف سازوکارهای تنظیمی ویروس ها جایزۀ نوبل ۱۹۶۵ را دریافت کردند. در ۱۹۸۵، برای نخستین بار با استفاده از مهندسی ژنتیک یاخته های حیوانی نوعی واکسن انسانی ضد هپاتیت ب در آن مرکز ساخته شد. امروزه ۲۷۰۰ نفر، ازجمله ۵۰۰ دانشمند عضو دایم و ۶۰۰ دانشمند مهمان از ۷۰ کشور گوناگون در ۱۰۰ واحد پژوهشی این انستیتو مشغول به کارند. به علاوه، انستیتو پاستور شعبه هایی در ۲۴ کشور متفاوت از جمله ایران، الجزایر، مراکش، بلژیک، کامبوج، سنگال، ویتنام، روسیه، یونان، رومانی، امریکا، کانادا، نیجریه، کامرون، و کره جنوبی دارد.
