لغت نامه دهخدا
اهب.[ اُ هَُ ] ( ع اِ ) اِهَب. اُهبةَ. ج ِ اهاب پوست یا پوست ناپیراسته. ( منتهی الارب ). و رجوع به اهاب شود.
اهب. [ اَ هََ / اُ هَُ ]( ع اِ ) ج ِ اِهاب به معنی پوست ناپیراسته. ( از آنندراج ). ج ِ اهاب. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به اهاب شود.
اهب. [ اَ هََ ب ب ] ( ع ن تف ) اَهب من تیس ؛ نیک تیزشده تربه گشنی از تکه یعنی از بز. ( یادداشت بخط مؤلف ).
