ارفه

لغت نامه دهخدا

ارفه. [ اُ ف َ ] ( ع اِ ) حدّ فاصل میان دو زمین. حد زمین. ( مهذب الاسماء ). || علامت. || گِره. عُقدَة. ( اقرب الموارد ). ج ، اُرَف.
ارفه. [ اَ ف َه ْ ] ( ع ن تف ) نعت تفضیلی ازرَفه و رُفوه. برفاه تر. تن آسان تر. فراخ زندگانی تر.