لغت نامه دهخدا
باذنی. [ ذَ ] ( اِخ ) ابوالحسن بن باذنی ( باذانی ) سمعانی گوید: جوان صالحی است ، از ابوبکر احمدبن خطیب مهنه ای و دیگران باتفاق من حدیث سماع کرد و در فتنه غز در ماه رمضان سال 549 هَ. ق. کشته شد. ( از انساب سمعانی ).
باذنی. [ ذَ ] ( اِخ ) ابوعبداﷲ باذنی نیشابوری شاعر که نیکو شعر میگفت و بلعمی ودیگران را مدح میکرد. وی نابینا بود. حاکم ابوعبداﷲدر تاریخ نیشابور نام وی را آورده است. ( از معجم البلدان ). و رجوع به تاج العروس و انساب سمعانی شود.
