دانشنامه اسلامی
معن (۱ بار)
«مَاعُون» از مادّه «مَعْن» (بر وزن شأن) به معنای چیز کم است، و بسیاری از مفسران معتقدند: منظور از آن در اینجا، اشیاء جزئی است که مردم، مخصوصاً همسایه ها از یکدیگر به عنوان عاریه یا تملک می گیرند، مانند مقداری نمک، آب، آتش (کبریت)، ظروف و مانند اینها.
. بنابر معنای اولی ظاهراً ماعون آنست که پیوسته در گردش و جریان است چنانکه آن را تبر، دیک، دستاس و نحو آن که معمولاً به عاریه داده میشوند، معنی کردهاند و ایضاً مانند قرض دادن، صدقه دادن و زکوة که در میان مردم جریان دارند. در صافی از کافی از امام صادق «علیه السلام» منقول است: «قالَ هُوَ الْقَرْضُ تَقْرِضُهُ وَالْمَعْرُوفُ تَصْنَعُهُ وَ مَتاعُ الْبَیْتِ تَعَعَیِّرُهُ وَ مِنْهُ الزَّکوةُ» در ذیل روایت هست که به آنحضرت گفتند: همسایگان ما وقتیکه این اشیاء را بردند میشکنند و فاسد میکنند آیا میتوانیم ندهیم؟ فرمود: اگر اینطور باشند مانعی نیست که ندهید. این حدیث در مجمع و برهان نیز نقل شده است. و در مجمع از طریق اهل سنت نقل شده که مراد از ماعون زکوة واجبی است.
