اقربا

لغت نامه دهخدا

اقربا. [ اَ رِ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ قریب که بمعنی خویشاوند است و آنچه بعض مردم بفتح راء و ضم راء خوانندغلط محض است. ( آنندراج ) ( غیاث اللغات ) :
ای صدر خاندان نبوت چو باب خویش
خورشید اقربا شدی و فخر دودمان.سوزنی.رجوع به اقرباء شود.

فرهنگ عمید

= قریب

فرهنگ فارسی

(صفت اسم ) جمع قریب نزدیکان خویشان خویشاوندان . توضیح در تداول بفتح رائ گویند و صحیح نیست .
جمع قربب که بمعنی خویشاوند است و آنچه بعض مردم بفتح رائ و ضم رائ خوانند غلط محض است .